Mist

For Tuesday Photo Challenge & Wordless Wednesday!

Mist

Cage…

Cage can’t change behaviour of Tiger…

Light… Path… Hope…

Finding hope… Ray of light… Path to peace

Missing words

एका ओळीची कविता…

काल जरा अवचितच घडलं
तळ्याकाठी ‘ती’ अचानक भेटली
थोडी बावरली मग सावरली
खोटं खोटंच हसली…

मग परत मुकी झाली
तलावाच्या काठी पुन्हा हरवली
अचानक उठणाऱ्या जलतरंगा सारखी
पुन्हा भरभरून बोलली…

सुर्य मावळतीला आला
आकाशा पाठोपाठ तलाव ही
लाजुन लालबुंद झाला
संध्या मग खुलून आली…

आणि मग तिने शेवटी
एक विचीत्र अट घातली…

तिच्या माझ्या प्रेमाची…
वेळेला शब्दात बांधन्याची…
आठवणींच्या शिदोऱ्याची…

फक्त आणि फक्त
एका ओळीच्या कवितेची…

© PlanetAlkeshA™ 🦂

बिन प्रेताची अंत्ययात्रा…

आठवणींच्या सावलीत सजवलेली तिरडी
आप्तस्वकीयांच्या खांद्याचा भार होऊन
अखेरची शोभायात्रा निघाली…
एका कोपऱ्यात बसून मी ही अनुभवली
बिन देहाची अंत्ययात्रा…
निजलेल्या जाणिवांचा जागर होताना पाहिला
नसलेल्या प्रेमाचा सागर होताना पाहीला
रडणाऱ्यांचे खोटे अश्रू बघून आत्मा ही जळतांना पाहीला
बिन देहाच्या या अंत्ययात्रेत अहंकार विकतांना पाहिला
सरतेशेवटी चीते वरती पुतळा जळताना पाहीला…
बिन देहाच्या या अंत्ययात्रेला आत्मा दुःखी होताना पाहीला

©अल्केश अहिरे 🦂

मधुशाला…

शब्दां वाचून

मृदु भावों के अंगूरों की आज बना लाया हाला,
प्रियतम, अपने ही हाथों से आज पिलाऊँगा प्याला,
पहले भोग लगा लूँ तेरा फिर प्रसाद जग पाएगा,
सबसे पहले तेरा स्वागत करती मेरी मधुशाला।।१।

मधुशाला… खरे तर हिंदी भाषा आणि मी हे समीकरण जे लोक मला ओळखतात त्यांच्यासाठी जरासे विचित्र आहे. एका मराठी न कळणाऱ्या मित्राला वस्त्रहरण ह्या शब्दाचा अर्थ सांगताना बरेचदा माझे मित्र “हिंदीचे श्री करतो ते म्हणजे…” असा संदर्भ देतात. आणि म्हणूनच मी मधुशालेसारख्या महान काव्यावर लिहायला – मग ते अगदी काहीही असो- जेंव्हा माझी लेखणी उचलतो तेंव्हा मनात धडकी भरते. “मधुशाला”… डॉ. हरिवंशराय बच्चन ह्या महाकवीची हि एक कलाकृती. एकदा सहज आमचे खोलीमित्र सुदर्शन चव्हाण येताना मधुशालेची रेकॉर्ड घेऊन आले. मन्ना डे यांनी गायलेली. आणि ऐकता ऐकता एक वेगळाच अकल्पित अनुभव घेतो आहोत असे वाटू लागले. इथून माझी आणि मधुशालेची ओळख झाली. खरे तर अनेकदा अमिताभ बच्चन यांना मधुशालेचे अभिवचन करताना आणि जेंव्हा स्वत: हरिवंशराय गेले तेंव्हा मधुशालेची…

View original post 605 more words

À

शब्दां वाचून

दुर कुठेतरी क्षितीजाच्या पलीकडे बघताना, नजरेच्या अगदी जवळ एक ओळ उडी मारून जाते. एकच ओळ. तिच्या गर्भात गहन अर्थ आहेत. तिच्या हातावर जाणिवांचे अनेक गहिरे रंग गर्दी करून आहेत. ती ओळ जी तुम्हाला जगाचा नवा अर्थ देऊन जाऊ शकते. ती ओळ तुम्हाला सांगायची आहे. व्यक्त करायची आहे. त्या ओळीचे जे अर्थ, रंग, गंध तुम्हाला जाणवले आहेत ते जगाला किंवा त्यातल्या काही ठराविक लोकांना सांगायचे आहेत, व्यक्त व्हायचं आहे. तुम्ही ज्या नदीत आकंठ बुडून आलात त्या नदीचं रूप तुम्हाला इतरांना सांगायचं आहे अशी ती ओळ. त्या ओळींमध्ये त्या क्षणाला जगाचं, जीविताचं सार आहे अशी ती ओळ.

ती ओळ तुम्हाला सांगायची आहे. पण नुसती एक ओळ कशी सांगू? नुसती एक ओळ कशी लिहू? लोक चुकीचे अर्थ घेतात म्हणून नव्हे पण तुम्हाला त्यावर बोलायचं आहे म्हणून ती एक ओळ हि एकच ओळ म्हणून लिहिता येत नाही. मग शोध सुरु होतो संदर्भांचा. कुठेतरी केंव्हातरी घडलेल्या घटना, तुमच्या आयुष्यातले प्रसंग यांची रीघ मनात लागते. जो…

View original post 328 more words

संवाद – माझ्यातला मी आणि तुझ्यातला मी – ०१

संवाद आणि संभाषण यात फरक नक्कीच असतो. मला संभाषण नाही करायचं, संवाद साधायचा आहे, माझ्यातल्या मीचा तुझ्यातला मी शी.

काय आहे ना … आपल्यात होणाऱ्या संभषणामूळे आपल्यातला संवाद हरवत चालला आहे.

आता माझ्यातल्या मी कोण? तर हा माझ्यातला मी म्हणजे ‘मी जसा आहे तसा’, जो अव्यक्त आहे, दुसऱ्याच्या शरिरातील आत्मा असल्या सारखा वावरणारा, स्वत:च अस्तित्व हरवुन बसलेला. आणि तुझ्यातला मी कोण? तर ह्या माझ्यातल्या मी चा थांगपत्ताही माहीत नसलेला, जगाला दिसतो म्हणून अस्तित्व असलेला, अपेक्षांचं ओझं वाहणारा, आणि श्र्वास चालू आहे म्हणून जगणारा.

बराच गोंधळ उडाला असेल नाही? पण काय आहे ना, असे बरेच “मी” आपल्या भोवती असतात, तुझ्यातल्या मीला ते जाणवतही नसतील.

तर मला आज संवाद साधायचा आहे तुझ्याशी, तुझ्यातल्या मी शी. सांगून टाकायचे आहे की नाही जमणार हे द्वंद्व, थकलोय आणि हरलोय हा मुखवटा घालून. आता जगायचंय जसा आहे तसंच. तु म्हणशील म्हणजे नक्की काय करायचंय? सांगतो ऐक…

काल एक वाक्य ऐकलं… “This generations living only engineered and technical relationship. They don’t think beyond physical needs, either bodily or materialistic. They forgot emotional needs of relationship. In-fact they diverted their emotions towards physical needs and bonded it tightly so there is no escape”

कळलं? ही आजची पिढी फक्त व्याव्हारिक संबंधांवर जगतेय. त्यात भावनांना जागाच नाही. माझी इथेच घुसमट होते आहे म्हणून माझ्यातल्या अव्यक्त मी आज व्यक्त होतोय. तुझ्यातल्या मी कडून अश्याच होणाऱ्या अपेक्षा मला जिवंतपणी मरण यातना देतात. तुझ्यातल्या मी च्या दार्शनिक सुखासाठी माझ्यातल्या मी अनेकदा दुखावलेला असतो हे तुझ्या लक्षात येतही नाही.

खरं तर चुक तुझी ही नाही. स्वत:ला काय हवं हे समजून घेतल्याशिवाय दुसऱ्याला देण्याची घाई केली की हे असं होतं.

संवाद सुरू केलाय… पुन्हा येईल… कारण तुझ्यातल्या मी शी युती करून माझ्यातल्या मी ला आयुष्याचं हे राज्य सुखाने चालवायचं आहे.

तुझ्यातल्या मी – माझ्यातल्या मी

फक्त तुझाच मी…

परफेक्ट चहा!

BLOG OF PARIKSHIT

नुसता विचार करून काहीही होत नाही. मनाशी रचलेल्या गोड गोष्टी जगात चालत नाहीत. तिकडे नुसते वास्तवाचे चटके असतात.

म्हणजे पहिल्यांदा आपण चहा करतो. फार कौतुक असतं आपल्याला स्वतःचं. मग आपण तो कपात ओतून घाईघाईत पहिला घोट घ्यायला जातो आणि जीभ भाजते.

आयुष्यात हेच होत असतं. उत्साह, काहीतरी केल्याचं कौतुक डोक्यात घेऊन आपण सुखाची चव घ्यायला जातो आणि वास्तव नावाच्या उष्माने आपली जीभ भाजते.

किती तरी उमेदीने आपण केलेल्या पहिल्या वहिल्या चहाची चव घेऊ बघत असतो. पण नाही होत शक्य. जीभ भाजली की चहाची खरी चव आपल्याला समजत नाहीच. आपल्याला कळतच नाही चहा जमलाय की बिघडलाय.

मग पुन्हा एकदा प्रयत्न. यावेळेस वास्तवाला आपण फुंकर मारून आपल्याला जीभेला जमेल इतकं साजेसं करतो. चव घेतो. वाटतं साखर कमी झाली आहे. ठीक आहे पुढच्यावेळी पुन्हा प्रयत्न करूयात‌ म्हणत स्वतःबद्दल अपेक्षा ठेवतो. मग काही तरी चहा पावडरच कमी होते तर कधी तो जास्तच आटला जातो.

असं चालूच राहतं. आयुष्यातला परफेक्ट चहा बनेपर्यंत!

पण परफेक्ट चहा…

View original post 108 more words